آداب راه رفتن:
سبک و به تعجیل مانند بی عقل ها، راه نرود. خیلی هم با تأنی و کند مانند تنبل ها، راه نرود. با تکبّر راه نرود. همانند کسانی که بیماری جنسی دارند موقع راه رفتن، اعضاء بدن را نجنباند. موقع راه رفتن دائماً پشت سر خود را مانند احمق ها نگاه نکند. سر افکنده راه نرود، زیرا دلیل بر غم و حزن است و در هر حال اعتدال را نگه دارد.
3- آداب نشستن و حضور یافتن در پیش دیگران:
موقع نشستن، پاهایش را روی هم نیاندازد، به زانو ننشیند مگر در خدمت استاد یا پدر، موقع نشستن، سر بر زانو نگذارد که علامت کسلی یا غم است، با ریش و مو و دیگر اعضاء بدن بازی نکند. انگشت در دهان و بینی نکند، از انگشتها و گردن صدا در نیاورد. از دهان باز کردن و خمیازه کشیدن احتراز کند. آب بینی و دهن در حضور مردم دفع نکند. اگر ضروری بود باید بدون صدا باشد و به سر دست و لباس پاک نکند، از تف انداختن اجتناب کند.
اگر در محفلی می نشیند، مرتبه خود را بداند نه بالاتر از حد خود و نه پایین تر بنشیند. مگر اینکه از همه بزرگتر باشد. که هر جا بنشیند، صدر آنجا است. اگر غریب بود جا بجایی خود را بدون سر و صدا انجام دهد.
پیش مردم لخت نشود و فقط روی و دستش برهنه باشد. ساعد، پا و از زانو تا ناف به هیچ حال نه در تنهایی و نه در حضور مردم برهنه نکند. به پشت پیش دیگران نخوابد. بخصوص اگر خر و پف کند. اگر در حضور مردم خواب او را گرفت اگر می تواند برخیزد و گرنه با سخن یا فکری از سر خود خارج کند. اگر همه خوابیده بودند او نیز همراهی کند و گرنه بیدار در حضور آنان ننشیند و بیرون آید.
خلاصه آنکه چنان رفتار کند که از او به مردم نفرت یا زحمت نرسد و بر هیچ کس و در هیچ جا، مایه دردسر نباشد. اگر رفتاری مشابه رفتارهای گفته شده، دارد تلاش کند تا ترک عادت کند.
